مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
ارسالی: نعمت
در اينکه مسیحیت در ابتدا يک دين الهی بوده و منشا الهی داشته است ترديدی وجود ندارد امااينکه آيا اين دين هم اکنون هم دين الهی است جای ترديد بسیار دارد. البته مسلمانان براين اساس که این آيين منشا الهی داشته است با آن همچون یک دين وحدانی برخورد می کنند اما اين دليل نمی شود حقيقت اين دين را مورد کاوش قرار ندهیم و سوالاتی را که در مورد آن در اذهان خلجان می کند به طرح و نظر نيفکنيم.
معيار الهی بودن و وحدانی بودن يک دين چیست؟ آيا اينکه يک آيين منشا الهی داشته باشد حتی اگر صد هشتاد درجه انحراف در آن پدید آمده باشد می تواند يک آِيين وحدانی قلمداد گردد؟ مسيحيت امروز از مسيحيت اوليه انحراف بيش از صد هشتاد درجه ای دارد بگونه ای که بقول شاعر:
بسکه ببستند بر او برگ و ساز *** گرتو ببينی نشناسيش باز
يک آيين الهی مرکب است از: اعتقادات, اخلاقيات و احکام. اين سه رکن مولفه های اصلی سازنده يک دين است و اگر اين سه مولفه در يک دين وجود نداشته باشد در حقيقت نميتواند بعنوان دين قلمداد گردد. هرچند ديگران تسامحا بر آن دين اطلاق کنند. اما برای آنکه یک دین , دینی الهی تلقی گردد, اضافه برآن باِيد اعتقادات و احکام و اخلاقش سرچشمه الهی ووحيانی داشته باشد. بااين حساب آيا مسيحيت ميتواند مدعی شود آيينی الهی است؟
مسيحيت در همان گام اول راه خود را از اديان الهی جدا می کند زيرا عقيده مسيحيت در مورد خداوند بگونه‌ای است که به بت پرستان بيشتر شباهت دارد تا اديان توحيدی. خدا در اديان توحيدی هرگز نه پدر دارد و نه متولد ميگردد و نه مي ميرد و نه زنده ميشود . و اساسا هيچ تحول و دگرگونی در آن پديد نمی آيد چراکه تغيير پذيری از ويژگی های عالم تکوين و متغيرات است که يک روزی نيست و يک روزی پديد می آيد و نشو و نما می کند و يک روزی هم ميميرد و نابود و نيست می گردد.اما خداوند که خود خالق پديده ها و تحولات در اين عالم است و نشانه ای از نقص و نياز در آن می باشد هرگز به اين صفات متصف نمی گردد.
اما خدای مسيحيان يک روز متولد می گردد ,يکروز می ميرد و روزی ديگر دوباره زنده می گردد. یک روز از مقام الوهيت نزول ميکند و صفت بشر به خود می گيرد و يکروز دوباره عروج ميکند و مقام خدایی خود را بار ديگر باز می يابد.این خدا همچون بشر مادر و پدر دارد و در عين برخورداری از صفات ابوت و بنوت, واحد هم هست و باز از همه شگفت آور اينکه مادر اين خدا يک بشر است و نه يک خدا که بايد پرسيد يک انسان چگونه ميتواند خدا بزايد! و آيا اگرمادر, يک بشر باشد پسر انسان نيست؟ و اگر پسر، خدا باشد مادر، خدا نيست؟
در بخش احکام، مسيحيت احکام بسيار محدودی دارد که همه آميخته با خرافات است بگونه‌ای که اگر شخصی در هوا وفضای الهی تنفس کرده باشد هرگز نمی تواند به خود بقبولاند اين احکام، دستورات الهی است و خداوند به بندگان خود چنان دستوراتی را داده است. احکامی چون عشای ربانی که در آن شراب به عنوان خون مسيح و نان فطير به عنوان گوشت مسيح تناول می گردد, هیچگاه نمی تواند از جانب خداوند دستور داده شده باشد و اگر اين خرافه ها را از مسيحيت حذف کنيم برای اين دين شريعتی باقی نمی ماند که بتوان برای پيروی از دستورات خداوند به آن دست يازيد.تنها دستورات دينی که برای مسيحيت باقی می ماند مقداری اندک از دستورات تورات است که مسيحيان آن را پذيرفته اند. و اِين دسته احکام آنقدر اندک است که می شود گفت هيچ است. بدين سبب است که مسيحيت هيچ حرامی ندارد و همه چيز برای آنان حلال است
البته نداشتن احکام شریعتی در مسيحيت منشا تاریخی دارد چرا که حضرت مسيح در همان اوايل اعلام شريعت خود که هنوز در مرحله تبليغ شريعت خود قرار داشت به نظر مسيحيان به قتل رسيد و به باور مسلمانان به آسمان صعود کرد و به جز ياران اندک جامعه ای که حضرت عيسی در آن احکام الهی را پياده کند هنوز تکوين نيافته بود. بدين جهت است که مسيحيت نه احکام اجتماعی دارد و نه احکام حکومتی زیرا هنوز بستر احکام اجتماعی فراهم نشده بود و عده قليل مسيحيان نوايمان در ميان يهوديان پراکنده بودند و آنها اجازه نمی دادند پيروان عيسي(ع) گرد هم آيند و شايد عوامل طبيعی و جغرافيايي هم به اين عده قليل اجازه تشکيل يک جامعه را نمی داد. تنها پس ازغيبت حضرت مسيح بود که مسيحيان اندک اندک گسترش يافتند و آنهم نه در زادگاه مسيح که در روم و در ديار غير از محل پيدايش اين آيين.
گسترش مسیحیت در روم، خود مرهون اقدامات و تبلیغات شخصی بنام پولس بود که باتلاش های خستگی ناپذیر خود مسیحیت را درمیان رومیان ترویج کرد. اما پولس آیینی را که حضرت عیسی مسیح آورده بود , به روم نبرد بلکه او برای جذب رومیان، مسیحیت را براساس مذاق رومیان تغییر داد و بدعت هایی را در آن پدید آورد. آنچه امروز ما به نام مسيحيت می شناسيم نه مسيحيت که در حقيقت «پولسيت» است زيرا دين عيسی (ع) بدست پولس تحريف گرديد و امروز آنچه بنام مسيحيت رواج دارد در حقيقت نه آن چيزهايی است که مسيح آورد بلکه آموزه ها و تعليمات” پولس” است و نظرات و تعليمات او آنچنان مسيحيت را متحول کرد که از آموزه های عيسی (ع) تقريبا چيزی باقی نمانده و اگر هم ماند در برابر تحريفات، ناچيز و همانند هيچ است .برای آنکه بدانیم پولس چه تغییراتی در مسیحیت ایجاد کرد، بهتر است ابتدا با زندگی او آشنایی پیدا کنیم آنگاه اقداماتش را در روم در راستای تبلیغ و نشر مسیحیت بازگو کنیم.
