مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
ارسالی: سعیده
نقش پدر
مادر پسر بچه ۶ ساله ای نزد روانپزشک می رود تا در مورد مشکلات رفتاری او صحبت کند، اما پدر کودک که فردی تحصیل کرده و در زمینه تحصیلی خود متخصص می باشد از حضور در این ملاقات سر باز می زند. وقتی روانپزشک علت را جویا می شود مادر کودک می گوید، او به روانشناسی و روانپزشکی اعتقاد ندارد. عدم حضور موثر پدران در زمینه های مختلف زندگی کودکان به خصوص زمینه های رفتاری و عاطفی، یکی از مشکلاتی است که روانپزشکان معتقدند امروزه بسیار رایج گشته است. بسیاری از پدرها حتی تمایلی به آگاه شدن از سلامت روانی کودکان خود نشان نمی دهند. مسلما احتمال پذیرش مشکل عاطفی فرزند برای افرادی که حتی تمایلی به بیان مشکلات عاطفی خود ندارند امری بسیار دشوارمی باشد. معمولاً پدرها نسبت به ابراز احساسات و عواطف خود گرایش کمتری نشان می دهند و ترجیح می دهند پدری قوی و متبحر باشند تا دلسوز و عاطفی. با در نظر گرفتن این امر که مردها برای بر طرف کردن مشکلات عاطفی – روانی خود کمتر نزد روانشناسان می روند. کاملا منطقی است که باور نکنند فرزندانشان ممکن است از لحاظ عاطفی به کمک احتیاج داشته باشند. آنها معتقدند تمامی مسائل عاطفی – روانی با کنترل بر رفتار کودک بر طرف می شود و چنانچه آنها این توانایی را داشته باشند، کودکانشان نیز قادر به کنترل رفتار خود خواهند شد. به نظر بسیاری از پدران این مسائل نشات گرفته از بد رفتاری است نه مشکل عاطفی. طی تحقیقی، از پدرها خواسته شد که پسر لجوجی را در نظر بگیرند که به هیچ وجه قادر به کنترل رفتارش نمی باشند و سرانجام بگوئید که آیا در این صورت حاضر به مراجعه به روانپزشک هستند یا خیر؟ اغلب آنها ابراز کردند که ما بیشتر نگران بدنامی های هستیم که بعد از مراجعه به رونپزشک به وجود می آید نه لجاجت! و عجیب آن که آنها گمان می کنند بدنامی تاثیر بسیاربدی روی آنها و کل خانواده بر جای می گذارد. بررسی ها نشان می دهد، زمانی که پدران و مادران با فرزندان خود صرف می کنند به یک اندازه نیست، به همین دلیل اغلب پدرها کمتر می توانند خود را با پیشرفت ها و بلوغ روحی فرزندانشان هماهنگ کنند. یکی از اساتید روانپزشکی در دانشگاه می گوید هر چند اخیراً پدران بیشتر در زندگی فرزندشان نقش ایفا می کنند، اما همچنان با مادران برابری ندارند. طبق تجربیات این استاد روانشناس ، مادران تقریباً همیشه می توانند بگویند که فرزندشان، حتی اگر اولین فرزند باشد، در چه مرحله روحی قرار دارد، اما پدرها هیچگاه قادر به انجام این امر نیستند. کارشناسان معتقدند دسترسی پیدا کردن مستقیم به پدران ، بهترین راه برای شرکت دادن آنها در تمامی فعالیت های مربوط به کودکان است. آنها همچنین ابراز می کنند که مردان باید در مورد بیماری ها و پیچیدگی های روحی- روانی تعلیم ببینند. در این زمینه کوتاهی های بسیاری صورت گرفته که باید جبران شود. لازم به ذکر است که وضعیت اجتماعی – اقتصادی ، هیچ مشکلی در این زمینه ایجاد نمی کند. انسان از هر طبقه اجتماعی که باشد نسبت به پیشرفت اشتیاق نشان می دهد. پدران تحصیل کرده به نوعی می دانند که باید به نحوی دراین ملاقات ها شرکت کنند، و اگر از پدری در سطح اقتصادی – اجتماعی پایین خواسته شود که در چنین ملاقات هایی حضور به هم برساند، چرا که به وجودشان نیاز هست آنها نیز از آنجایی که عاشق فرزندشان هستند، خواهند آمد.
