مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
ارسالی: محب الله ازبیک
اى تو مرا نادره آموزگار
افسر زرين به سر روزگار
روشنى جان من از جان توست
خنده من از لب خندان توست
معلمى سوختن است، سوختنى كه مىسوزد ولى نمىسوزاند، هدايت مىكند و گمراه نمىسازد، آتش درونش بَرد است و سلام، و دود او همچون عُود ، و رايحه اش جهانگير. معلم چراغ هدايت و كشتى نجات است. معلم راهنماى خوبىها و نيكىها و هدايتگر و بيدار كننده است. معلمى، همان شغل انبياست و همو است که امت سرگردان را از وادى جهل و ضلالت به سر منزل هدايت و سعادت و از درياى پر تلاطم فساد و انحراف به ساحل اميدبخش نجات و نيكبختى مىرساند. سرنوشت جوامع بشرى مرهون سعى و تلاش و معلمان همین مربیان صدیق و دلسوز جامعه انسانی است. معلم بود كه معاويه پسر يزيد بن معاويه را آن چنان تربيت كرد كه به يكباره راه و رسم غلط و ظالمانه پدرش یزید علیه العنه را كنار گذاشته و در سلك عابدان و زاهدان و هدايت يافتگان درآمد. همين معلمان بودند كه مصلحان بزرگى را به جامعه تقديم كردند؛ بزرگانى كه هر كدام منشا خيرات و بركاتى براى مسلمانان و در کل بشیرت شدند که در اینجا مجالی به ذکر نام های آنان نیست .
در قدرت و توان هيچ كس نيست كه مقام و ارزش معلم را برشمارد. چنان كه هيچ كس را ياراى آن نيست كه فعل ايزد بستايد و يا نقش عظيم رسولان الهى را بر كاغذ بنشاند. از اينرو، خداوند متعال نسبت به شأن و مقام عالم و متعلم عنايت خاصى مبذول داشته و آنان را بر ساير طبقات ممتاز ساخته است. او به شخصيت آنان ارج نهاده و براى آنان امتياز ويژهاى قائل شده است.
پروردگار عالم، دانش و معرفت را از لحاظ شرافت و ارزش در اوج همه مراتب و مقامات قرار داد و بر آدم ابو البشر عليه السلام از این شرافت منت نهاد ؛ « وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلاَسماءَ كُلَّها …» (بقره/31) در اولين سورهاى هم كه بر پيامبر خاتمش صلى الله عليه و آله فرو مىفرستد ارزش نعمت علم و دانش را بازگو مىنمايد و خود را اول معلم عالم وجود قلمداد مىكند: « إقرَا وَ رَبُّكَ الاكرَم الذّي عَلَّمَ بالْقَلَم ، عَلَّمَ الانسان ما لَم يَعلَم .» (علق/3- 4- 5) در برخى ديگر از آيات كتاب متين خود نيز به صراحت، برترى معلمان را بر ساير خلق برمىشمارد و آنان را بر تارك تمامى طبقات مردم قرار مىدهد؛ «… قُل هَل يَسَتوي الذينَ يَعلَمونَ و الذين لايَعلَمُون إنَما يَتَذَكَّرُ اُولُوا الالْباب.» (زمر/9). در زمينه اهميت كار معلمى همين بس كه او فرمود: «…مَن احياها فَكانَّما احيَا الناسَ جميعا …» (مائده/ 32)؛ هر كس نفسى را زنده كند به واقع، تمام جهانيان را زنده گردانيده است (با توجه به اينكه زنده كردن روح و دل آدمى به علم و دانش برتر از زندگى بخشيدن به بدن مادى است.) و همين افتخار براى معلم بس كه اگر تا قيامت بدان مباهات كند برازنده اوست.
در ميان احاديث پيامبر اكرم و ائمه اطهارعليهم السلام روايات مربوط به ارزش و اعتبار علم و عالم و متعلم به قدرى فراوان است كه احصاى تمامى آنها نزديك به محال مىنمايد. پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه وآله مىفرمايند:” تمامى جنبندگان روى زمين و ماهيان دريا و هر موجود زندهاى در فضا و همه اهل آسمان و زمين براى معلمى كه نيكى به مردم بياموزد طلب آمرزش مىكنند. دانشمند و دانشجو در پاداش با يكديگر برابرند و در روز قيامت بدين سبب، بسان دو اسب مسابقه با يكديگر به رقابت مىپردازند.
حضرت مولای متقیان علی علیه السلام میفرماید (…. من علمنی حرفاً فقدصیرنی عبداً ….) کسی که به من یک کلمه بیاموزد گوئی مرا بنده خود ساخته است.
پيشواى سوم مكتب ما حضرت امام حسین علیه السلام وقتى میبیند یک معلمى سوره حمد را به فرزندش مىآموزد به پاس احترام و قدردانى از معلم، هزار دينار و هزار حله به او مىبخشد، دهان او را نيز پر از درّ مىگرداند. وقتى برخى از كوته نظران بر او خرده مىگيرند كه چرا چنين كردى، مىفرمايد: “اين پاداش (بىمقدار) كجا و ارزش واقعى تلاش و آموزش او كجا؟.
والسلام علیکم و رحمته الله
