مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
ارسالی: علی نوری
ظهور افغان مدير مسئول روزنامه اراده، در اين مورد می گويد: “متاسفانه آنگونه که انتظار می رفت در سه سال گذشته کار چندانی صورت نگرفت و می توانم بگويم کارهايی که انجام شده بسيارکمتر از حد انتظار مردم بوده است، اما تنها مايه خوشی ما اين است که تهداب (بنيان) برخی کارها گذاشته شده، مثلاً تهداب يک پليس ملی و ارتش ملی گذاشته و شاهراهها قسماً بازسازی شده است.”
آقای افغان همچنين معتقد است که در سه سال گذشته مردم تغييرات محسوسی را در زندگی شان احساس کرده اند و از نظر معيشت و رفاه وضعيت شان بهتر شده است.
او می افزايد: ” به يک مثال ساده توجه کنيد: تلفن همراه يک وسيله مدرن است، امروز در همه شهرهای افغانستان مردم به طور وسيعی از اين وسيله استفاده می کنند که حد متوسط، ماهانه 20 دلار آمريکايی خرج برمی دارد و يا مثلاً به لباس و پوشش دختران و پسران نگاه کنيد؛ خيلی از مصارف ديگری که مردم به آن عادت کرده اند. اين نشاندهنده آن است که وضع درآمد و زندگی مردم بهبود يافته است.”
در حالی که ظهور افغان از بهتر شدن وضع اقتصادی مردم می گويد، عده ای هم بر اين باورند که بالا رفتن قيمت مواد خوراکی و کرايه منازل در شرايطی که دولت نتوانسته است زمينه ايجاد اشتغال را فراهم کند و حتی شمار قابل ملاحظه ای از مردم کار و درآمدشان در ادارات دولتی را از دست داده اند، زندگی را برای مردم کم درآمد بخصوص در شهر های افغانستان دشوار کرده است.
وضع زنان
تلاش در جهت بهبود وضعيت زنان يکی از مسايلی بود که در موافقتنامه بن بر آن تاکيد شده است؛ زيرا يکی از مسايلی که پای بسياری از کشورهای جهان را به نبرد با طالبان و در نتيجه قضايای افغانستان کشاند، محروم شدن زنان از حقوق سياسی و اجتماعی شان در زمان طالبان بود.
اگر معيار قضاوت، “دوران طالبان” باشد حالا وضعيت زنان بسيار بهتر شده است، اما بسياری از زنان افغان معتقدند که بهبود وضعيت زنان محدود به کابل وچند شهر ديگر افغانستان بوده است و در نقاط دور افتاده وعمدتاً روستايی افغانستان تغييرات چندانی به نظر نمی رسد.
کاترين وداع روزنامه نگار در کابل در اين مورد می گويد: ” تغييرات تاحدی در کابل به چشم می خورد. ولی هنوز زنان هراس دارند، دليل استفاده بسياری از زنان از برقع در کابل ترس است. اما در مناطق روستايی و دور دست هنوز تفکر طالبانی حاکم است و زنان از بسياری از حقوق شان از جمله حق تحصيل، کار و حضور در اجتماع باز داشته می شوند. هنوز مورد لت و کوب (ضرب و شتم) قرار می گيرند و به زور به شوهر داده می شوند، اين گونه نمونه ها حتی در شهرهای افغانستان نيز وجود دارد.”
موافقتنامه بن در سه سال گذشته در افغانستان سند محکمی بود، صاحب نظران و نويسندگان حرکتهای سياسی دولت و جامعه جهانی را براساس مفاد اين موافقتنامه ارزيابی و نقد می کردند.
در چانه زنيهای سياسی در درون دولت و رسانه های وابسته به جناحهای مختلف بر اين سند استناد می شد و بالاخره حرکتهايی مانند تشکيل لويه جرگه ها، تدوين و تصويب قانون اساسی و بالاخره انتخابات بر اساس موافقتنامه بن صورت گرفت.
