مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
ارسالی: ارسلا بلخی
در تمام مدتی که گروه های مختلف داخلی و خارجی، نشستند، گپ زدند، توافق کردند، تصمیم گرفتند، تقسیم کردند، خوردند، بردند، تبلیغات کردند، کلنگ زدند و نزند؛ مردم ملکی چشم انتظار کمترین کار عملی آنان و اینان فارغ از وعده و وعیدهای بدون تاریخ انقضا بودند.
خرابی سرک ها، نبود قانون نافذ رانندگی، موترهای بی جواز و رانندگان ناشی، ناامنی جاده ها، تلنبار شدن غیراصولی مسافران بر موترهای فرسوده و نیز ماین های کنار جاده ای، همه و همه برای توجیه بیشترین آمار تلفات ناشی از حوادث ترافیکی و تصادفات رانندگی کافی است.
در افغانستان همچون دیگر جوامع بدوی و سنتی و جهان سومی، اکثریت جامعه در اقلیت استانداردها و امکانات رفاهی و اقلیت جامعه در اکثریت بخش های زندگی امن و آرام و مرفه قرار دارند؛ اما تفاوت اصلی افغانستان با دیگر همسایگان یا کشورهای همسانش، در توقع مردم ملکی از سطح زندگی است.
در واقع سطح زندگی برای مردم ملکی افغانستان به قدری بریده و فشرده شده است که آنان به نانی خشک و آبی نه چندان گوارا و جایی میان بیغوله های زباله نیز برای زندگی راضی اند و نامش را هم براحتی زندگی می گذارند و تمام هم و غم شان نشنیدن صدای راکت و رگبار گلوله و نعره طالبان است.
در چنین شرایطی، که کمترین استانداردها و حقوق شهروندی شهروندان اصلی و همیشگی افغانستانی به ایشان ارایه نمی گردد، بی توجهی به تلفات سنگین و همیشگی حوادث ترافیکی و تصادفات رانندگی را از سوی مسوولان ذی ربط منجر شده است.
در همین راستا به تازگی 24 کشته و زخمی در تصادف مرگبار و سنگین جاده هرات، اسلام قلعه قربانی بی مسوولیتی مسوولان، بی توقعی شهروندان، ناآگاهی مردم ملکی از حقوق اولیه شان و نیز پول های باداورده غربی برای جیب های همیشه آماده داخلی شدند.
سخن گفتن و نقد و نظر و گپ و گفت آنجا اثر دارد که عده ای بخواهند حقوقشان از حلقوم عده ای دیگر بیرون کشیده شود، عده ای بدون چشمداشت به تبعات مالی و جانبی به دفاع از مورد ظلم واقع شدگان برخیزند و نیز عده ای منافع خود را در حفظ وضعیت موجود نبینند. در حال حاضر افغانستان همین هست که هست.
