مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
ارسالی: مدینه افزودن حافظه به یک سیستم،یکی از مفیدترین موارد ارتقاء سیستم می باشد که شما می توانید اجرا نمائید.ازطرف دیگر این گزینه ارتقاء ،یکی از ارزان ترین موارد ارتقاء سیستم محسوب می گردد. بالاخص هنگامی که شما افزایش قابلیت سیستم های عامل ویندوز و لینوکس را در نظر بگیرید که با این کار امکان دسترسی بیشتر را برای آن ها فراهم می نمائید. در برخی موارد، دو برابر کردن حافظه، می تواند سرعت یک کامپیوتر را نیز دوبرابر کند. در این مقاله، افزودن حافظه RAM و انتخاب تراشه های حافظه، و نیز نصب و تست حافظه نصب شده را مورد بحث قرار می دهیم. استراتژی ها و گزینه های ارتقاء حافظه افزودن حافظه می تواند یک راه حل ارزان قیمت محسوب گردد. با افزودن مقدار نسبتاً کمی ماژول های حافظه به سیستم می توانید راندمان عملکرد سیستم را به شدت افزایش دهید. چگونه باید حافظه را به کامپیوتر اضافه نمود؟ برای انجام این کار دو راه وجود دارد: *افزودن حافظه در اسلات های خالی روی مادربرد *جایگزین نمودن حافظه فعلی مادربرد با حافظه پر ظرفیت تر اگر شما قصد ارتقاء به یک سیستم کامپیوتری قدرتمندتر را دارید، معمولاً نمی توانید حافظه سیستم قبلی خود را مورد استفاده قرار دهید. اغلب اوقات بهترین گزینه، استفاده از یک حافظه بهینه می باشد که مادربرد جدید شما قادر به پشتیبانی از آن هست. اطمینان حاصل کنید که بطور دقیق نیازهای آتی سیستم خود را به لحاظ سرعت، محاسبه و نیازهای یک سیستم عامل چند وظیفه ای، مدنظر قرار داده اید. برای تعیین اینکه در چه زمانی باید به سیستم خود حافظه اضافه نمایید، می توانید از performance monitor(swapfile.msc) داخل ویندوز استفاده نمایید. می توانید آن را از منوی استارت یا از یک خط فرمان اجرا نمایید. برای بررسی میزان استفاده از حافظه، memory را بعنوان performance object انتخاب نموده و شمارنده های زیر را فعال کنید: Pages/Sec: این شمارنده، تعداد دفعات در ثانیه که سیستم از حافظه مجازی( swapfile) بجای حافظه فیزیکی استفاده می نماید را اندازه می گیرد. یک مقدار ۲۰، مبین یک مشکل بالقوه است. تنظیمات حافظه مجازی را بررسی کنید؛ اگر شمارنده بالای عدد ۲۰ بود، و سیستم در حال انجام عملیات سنگین دسترسی به فایل نیست، در این صورت زمان آن رسیده که حافظه سیستم را افزایش دهید. Commited Bytes و Commited Byte: Available Bytesها، حافظه مجازی مورد استفاده را دنبال می کنند؛ available Bytes، مقدار حافظه فیزیکی موجود را زیر نظر دارد. اگر مقدار available Bytes پایین است، باید اقدام به افزایش حافظه نمایید. Cache Bytes: مقدار RAM مورد استفاده برای کاشه سیستم فایل را اندازه می گیرد. در صورتی که این پارامتر زیر ۴MB می باشد، RAM بیشتری را اضافه نمایید. قبل از اینکه به سیستم خود RAM اضافه نمایید،می بایست ماژول های حافظه مورد نیاز سیستم خود را تعیین نمایید. دفترچه راهنمای سیستم معمولاً حاوی این اطلاعات است. در صورتیکه نیاز به جایگزین نمودن یک ماژول حافظه معیوب یا افزودن حافظه بیشتر به سیستم خود هستید،چندین روش برای تعیین ماژول صحیح برای سیستم وجود دارد: *بررسی ماژول های نصب شده داخل سیستم: هر ماژول دارای برچسبی است که اطلاعات ظرفیت و سرعت سیستم را نشان می دهد. *استفاده از یوتیلیتی پیکربندی حافظه آنلاین از شرکت عرضه کننده حافظه، برای بررسی حافظه سیستم *دانلود و اجرای نرم افزار آنالیز عرضه شده توسط شرکت سازنده حافظه یا شرکت ثالث: SiSoftware Sandra و برنامه های مشابه از تراشه SPD روی هر ماژول، برای تعیین این اطلاعات استفاده می کنند. مراجعه به اسناد سیستم: این گزینه را مخصوصاً در آخر آوردیم، چرا که اگر شما BIOS upgradeها را نصب کرده باشید، امکان استفاده ازحافظه بیشتر( بیش از آنکه در دفترچه راهنما ذکر شده) داخل سیستم وجود دارد. بیشتر به اطلاعات آنلاین تکیه کنید. خرید حافظه هنگام خرید حافظه، چند مسأله وجود دارد که می بایست مدنظر قرار گیرد. برخی از آن ها مرتبط با مسأله ساخت و توزیع حافظه هستند در حالیکه موارد دیگر مربوط به نوع حافظه ایست که شما خریداری می کنید. در این قسمت مقاله برخی از مسائل قابل توجه هنگام خرید حافظه مورد بحث قرار می گیرد. تأمین کنندگان تراشه های حافظه شرکت های زیادی اقدام به فروش حافظه کامپیوتر می نمایند، اما تعداد محدودی از شرکت ها در واقع سازنده حافظه محسوب می شوند. در حقیقت فقط چند شرکت هستند که تراشه های حافظه را می سازند اما تعداد بیشتری از شرکت ها اقدام به ساخت ماژول های حافظه همانند DIMM، SIMM و RIMM می نمایند. اغلب شرکت هایی که تراشه های واقعی RAM را می سازند، همچنین ماژول های مربوطه را نیز تولید می نمایند. اگرچه شرکت های دیگر صرفاً ماژول ها را می سازند. این شرکت ها، تراشه های حافظه را از چندین شرکت سازنده تراشه خریداری نموده و سپس ماژول های مربوط به این تراشه ها را تولید می کنند. در نهایت برخی شرکت ها صرفاً یا فقط تراشه ها را می سازند و یا صرفاً فقط ماژول ها را تولید می کنند.دراین حالت، شرکت های مذکور از ماژول های تولید شده بوسیله شرکت های دیگر استفاده نموده و از مارک خود روی این ماژول ها استفاده می نمایند. ماژول های حافظه ساخته شده بوسیله شرکت های سازنده تراشه، ماژول های دست اول نامیده می شوند در حالیکه موارد تولید شده بوسیله سازندگانی که تراشه تولید نمی کنند، ماژول های دسته دوم و در نهایت ماژول هایی که بسادگی تحت یک نام مختلف بعنوان ماژول های دسته اول یا دوم نامگذاری مجدد می گردند، ماژول های دسته سوم نامیده می شوند. سازندگان دسته اول( که در آنجا یک شرکت، هم تراشه و هم ماژول را می سازد)، شرکت های میکرون، infineon، سامسونگ، میتسوبیشی، توشیبا، NEC و شرکتهای دیگر می باشند. شرکت های طرف ثانی که صرفاً ماژول های حافظه را می سازند شامل شرکت Kingeston, OCZ Technologies, Mushkin, Smart, Simple Tech, Viking می گردند. در لایه سوم، شما حافظه را از یک شرکت سازنده نمی خرید، بلکه از یک تاجر خریداری می نمائید. اغلب سازندگان بزرگ حافظه، کمیت های کوچکی از تراشه های حافظه را به کاربران نهایی نمی فروشند اما برخی از این شرکت ها اقدام به تأسیس فروشگاه هایی نموده اند که مستقیماً حافظه های تولید شده را در اختیار مصرف کننده نهایی قرار می دهند. یکی از بزرگترین شرکت های سازنده حافظه در دنیا( میکرون)، دارای فروشگاه های عرضه مستقیم محصولات است( www.crucial.com) که می توان از آن ها مستقیماً خرید نمود. ملاحظات خرید DIMM هنگام خرید DIMM، نکات اصلی که می بایست مدنظر قرار دهید عبارتند از: آیا شما به نسخه های DDR2، DDR، SDR یا DDR3 نیاز دارید؟ آیا به قابلیت ECC یا non-ECC نیاز دارید؟ آیا شما به نسخه های رجیستر شده یا بافر نشده نیاز دارید؟ به چه درجه سرعتی در حافظه نیاز دارید؟ آیا به یک زمان تأخیر CAS(Column address Strobe) خاص نیاز دارید؟ اخیراً، DIMMها در نسخه های DDR2، DDR، SDR(SDRAM) و DDR3 عرضه می شوند. آن ها قابل تعویض نیستند زیرا از سیگنالینگ کاملاً متفاوتی استفاده نموده و برای جلوگیری از نصب اشتباه، دارای شکاف های متفاوتی می باشند. سیستم های با قابلیت اعتماد بالا همانند سرورها، می توانند از نسخه های ECC استفاده کنند. اگرچه اغلب سیستم ها از انواع ارزان تر non-ECC استفاده می نمایند. اغلب سیستم ها از DIMMهای بافر نشده استاندارد استفاده می کنند اما مادربردهای سرور فایل یا ایستگاه های کاری، برای پشتیبانی از مقادیر بسیار حجیم حافظه که نیاز به DIMMهای رجیستر شده دارند، طراحی می شوند. DIMMهای رجیستر شده دارای رجیسترهای حافظه خاص خود می باشند که امکان می دهند این ماژول، حافظه بیشتری را نسبت به یک DIMM استاندارد نگهداری نماید. DIMMها دارای تنوعی از سرعت ها می باشند با این قاعده که شما می توانید همیشه یک مورد سریع تر را جایگزین یک مورد کندتر نمائید اما عکس این حالت صادق نیست. مسأله دیگر مرتبط با سرعت، زمان تأخیر Column address Strobe می باشد. گاهی اوقات این مشخصه بصورت حروف اختصاری CAS یا CL مطرح گشته و برحسب تعداد سیکل بیان می شود و هرچه این اعداد کوچکتر باشد نشان دهنده سرعت های بالاتر است. تأخیر پائین تر CAS، بطور قابل توجهی عملکرد حافظه را بهبود می دهد. SDR DIMM در نسخه های CL3 یا CL2 موجود هستند که CL2 سریع تر می باشد. DDR DIMMها در دو نسخه CL5.2 یا CL2 موجودند که CL2 سریع تر از مورد اول می باشد. DDR2 DIMMها در نسخه های CL 3,4,5 و DDR3 DIMMها با CL 7,8,9 عرضه می شوند. در همه موارد CL های کوچکتر، سریعترند. شما می توانید DIMMهایی با زمان های تأخیر CAS متفاوت را ترکیب نمائید اما معمولاً سیستم بطور پیش فرض در سرعت های پائین تر سیکل خواهد زد. جایگزین ساختن ماژول ها با نسخه های پر ظرفیت تر اگر همه شکاف های ماژول حافظه روی مادربرد شما اشغال شوند، بهترین گزینه، حذف یک بانک حافظه موجود و جایگزین ساختن آن با ماژول های پر ظرفیت تر می باشد. اگرچه از آنجائیکه ماژول های پر ظرفیت تری موجود هستند که از تعداد پین مناسبی برای نصب در داخل مادربرد شما برخوردارند، فکر نکنید که این حافظه پر ظرفیت ترکارخواهد کرد. چیپ ست سیستم شما و تنظیم بایوس، ظرفیت حافظه قابل استفاده را محدود می نماید. هنگام نصب حافظه جدید می بایست اطمینان حاصل کنید که سیستم شما به آخرین نسخه بایوس مجهز می باشد. اگر سیستم شما از حافظه دو یا سه کاناله پشتیبانی می کند، می بایست از ماژول ها بطور مزدوج یا سه تایی استفاده نموده و آنها را در مکان مناسب روی مادربرد نصب کنید. نصب ماژول های حافظه هنگامی که شما حافظه را نصب نموده و یا حذف می کنید، احتمالاً با مشکلات زیر مواجه می گردید: تخلیه الکترواستاتیکی نصب اشتباه ماژول ها تنظیمات غیرصحیح پیکره بندی حافظه در BIOS setup برای جلوگیری از تخلیه الکترواستاتیکی ( هنگام نصب تراشه های حافظه حساس روی مادربرد) نمی بایست از لباس هایی با الیاف فیبر یا کفش هایی با کف چرمی استفاده کنید زیرا این کار سبب افزایش تولید بارهای الکتریکی ساکن می گردد. با نصب یک تسمه مخصوص فلزی روی مچ دست خود که به زمین تماس دارد می توانید بارهای الکتریکی موجود روی سیستم را به زمین منتقل کنید. احتیاط:اطمینان حاصل کنید که از یک زنجیر اتصال به زمین تجاری و مناسب استفاده می کنید و هرگز اقدام به ساخت آن نکنید. موارد تجاری، دارای یک مقاومت ۱ مگااهمی هستند که در صورت تماس اتفاقی شما با منبع تغذیه روشن، از شما در مقابل برق گرفتگی حفاظت می کنند. این مقاومت تضمین می نماید که شما مسیر حداقل مقاومت به زمین برای عبور جریان برق نخواهید گردید. یک زنجیر تخلیه الکتریکی نامناسب می تواند سبب هدایت جریان برق از داخل بدن شما به زمین گشته و خطر جدی مرگ را در پی دارد. هر تراشه حافظه یا ماژول می بایست در یک جهت خاص نصب شود. از زائده ها و شکاف های خاصی برای جلوگیری از نصب غیرصحیح ماژول در داخل سوکت استفاده می گردد. هنگان نصب ماژول، اطمینان حاصل کنید که شکاف های روی ماژول هم راستا با زائده های مربوطه روی سوکت باشند. فراموش نکنید که قبل از نصب حافظه، حتماً سیستم را خاموش کنید. اطمینان حاصل کنید که دو شاخه برق سیستم از پریز برق جدا می باشد. اگر شما حافظه را ضمن روشن بودن سیستم نصب کنید( حتی اگر سیستم در مود Sleep باشد) احتمالاً نه تنها حافظه، بلکه کل مادربرد را سرخ خواهید نمود. اغلب سیستم های جدیدتر، از اتصالات توان Standby استفاده می کنند، بنابراین حتی هنگامی که سیستم خاموش می باشد اندکی توان الکتریکی را در بردارد. تنها روش برای اطمینان از اینکه چنین سیستم هایی واقعاً بطور کامل خاموش می باشند، بیرون کشیدن دوشاخه سیستم از پریز برق می باشد. با آزاد کردن قفل های روی سوکت، ماژول DIMM، SIMM یا RIMM ها را از سیستم جدا کنید. روش نصب، دقیقاً عکس این پروسه می باشد. پس از افزودن حافظه و راه اندازی مجدد سیستم، شما می بایست به بایوس سیستم مراجعه نموده و مقادیر جدید حافظه که توسط سیستم گزارش می شود را مجدداً Save نمائید. اغلب سیستم های جدیدتر بطور اتوماتیک، مقدار جدید حافظه را آشکار نموده و تنظیمات بایوس را برای شما پیکره بندی مجدد می نمایند. اغلب سیستم های جدیدتر همچنین به تنظیم جامپر یا سوئیچ روی مادربرد بمنظور پیکره بندی آن ها برای حافظه جدید نیاز ندارند. پس از پیکره بندی سیستم خود برای کار صحیح با حافظه اضافی، می توانید یک برنامه تشخیص عیب حافظه را برای اطمینان از اینکه حافظه جدید بخوبی کار می کند، مورد استفاده قرار دهید. برخی از آن ها این کار را بطور اتوماتیک برای شما انجام می دهند. عیب یابی حافظه عیب یابی مشکلات حافظه کار ساده ای نیست و در واقع حافظه کامپیوتر هنوز برای بسیاری از افراد پدیده ای رازگونه می باشد. مشکل دیگر آن است که اشکالات حافظه ماهیت دوسویه داشته و اغلب شبیه اشکالات مربوط به قسمت های دیگر سیستم حتی نرم افزار می باشد. برای عیب یابی حافظه، ابتدا نیاز به برخی برنامه های تست عیب یابی حافظه داریم. قبلاً با چند برنامه از این نوع آشنا شده اید. هر بایوس مادربرد دارای یک برنامه تشخیص عیب حافظه در POST می باشد که هنگامی که سیستم را روشن می کنید اجرا می شود. در اغلب موارد، شما همچنین یک برنامه تشخیص عیب حافظه را روی یک دیسک یوتیلیتی همراه با سیستم خود دریافت می کنیم. بسیاری از برنامه های تشخیص عیب تجاری که در بازار موجود هستند، دارای قابلیت تست حافظه می باشند. هنگامی که POST اجرا می شود، نه تنها حافظه را تست می نماید بلکه به لحاظ کمی مقدار ظرفیت آنرا محاسبه می کند. این مقدار با عدد محاسبه شده در آخرین محاسبه بایوس مقایسه می شود. اگر این دو رقم با یکدیگر تفاوت داشته باشند، پیام خطایی صادرمی شود. همچنانکه برنامه POST اجرا می شود، الگویی از داده ها را به همه مکان های حافظه در سیستم نوشته و بمنظور بررسی صحت کارکرد حافظه، دوباره این داده ها را می خواند. اگر هرگونه اشکالی پیدا شود، شما با یک پیام صوتی یا تصویری مواجه می شوید. پیام های صوتی( Beep) برای خطاهای بحرانی یا fatal که در محیطهای استراتژیک سیستم رخ می دهند، مورد استفاده قرار می گیرد. اگر این سیستم بتواند به حافظه کافی دسترسی داشته باشد بطوری که حداقل امکان کارکرد ویدئویی سیستم را فراهم کند، شما بجای کدهای صوتی Beep، پیام های خطا را روی مانیتور مشاهده خواهید کرد. اغلب مادربردهای اینتل از بایوس فونیکس استفاده می کنند. چندین کد Beep بمنظور نشان دادن خطاهای حافظه fatal مورد استفاده قرار می گیرند. اگر سیستم شما هنگام اجرای برنامه POST هیچ خطایی را در مورد حافظه آشکارسازی نکند ممکن است اشکال حافظه از نوع سخت افزاری نباشد و یا اینکه برنامه POST قادر به آشکارسازی مشکل نباشد. خطاهای متناوب حافظه اغلب در طی اجرای برنامه POST مشخص نمی شوند و نیز سایر اشکالات سخت افزاری کوچک ممکن است توسط برنامه POST قابل آشکارسازی نباشد. برنامه POST برای اجرای سریع طراحی شده است؛ بنابراین نمی تواند با دقت بسیار بالا اشکالات ظریف سیستم را شناسایی کند. به همین دلیل اغلب به یک دیسک تشخیص عیب و اجرای یک برنامه تشخیص عیب سخت افزاری دقیق برای تست حافظه نیاز داریم. این نوع آزمون ها می توانند بطور پیوسته اجرا گشته و حتی در صورت لزوم روزهای متوالی بطول بیانجامند. خوشبختانه چندین برنامه تست حافظه برای دانلود رایگان موجود است: Microsoft Windows Memory Diagnostic: در آدرس http://oca.microsoft.com/en/windiag.asp Memtest 86: در آدرس www.memtest86.com توجه داشته باشید نسخه ای از Windows Memory Diagnostic در ویندوز ۷ و ویستا وجود دارد. این برنامه بعنوان بخشی از administrative tools یا روی DVDهای نصب bootable( تحت گزینه repair) قابل دسترسی است. حتی این برنامه ها نیز فقط آزمون Pass/fail را به انجام می رسانند. بدان معنا که همه کاری که می توانند انجام دهند، نوشتن الگوها به حافظه و خواندن مجدد آن ها از حافظه می باشد. آن ها نمی توانند میزان خطری که حافظه با آن مواجه هست را تعیین نمایند. برای انجام بالاترین سطح آزمون حافظه، بهترین چیز داشتن یک ماشین اختصاصی تست حافظه می باشد که معمولاً SIMM/DIMM/RIMM module tester نامیده می شود. این دستگاه ها به شما امکان می دهند تا یک ماژول را در داخل آن قرار داده و آنرا در سرعت ها، ولتاژها و زمانبندی های گوناگون تست نمائید تا بدانید برای تست همه انواع حافظه از SIMMهای قدیمی تا آخرین حافظه های DDR DIMM یا RIMM وجود دارد. پس از آنکه سیستم عامل شما اجرا می گردد،هنوزممکن است خطاهای حافظه ظاهر شوند.معمولاً این خطاها بصورت پیام های خطا روی مانیتور ظاهر می شوند. معمول ترین خطاهای مذکور عبارتند از: خطاهای Parity: نشان می دهند که مدار بررسی Parity روی مادربرد، یک تغییر در حافظه را آشکار نموده است. خطاهای حفاظت عمومی: یک خطاهای عمومی که نشان می دهد یک برنامه در حافظه، دچار آسیب گشته و معمولاً منجر به بستن فوری برنامه می گردد. خطاهای Fatal exception: کدهای خطا هنگامی که یک دستورالعمل غیرقانونی ظاهر می گردد، یا داده های نادرستی مورد دسترسی قرار می گیرد و یا اینکه سطح اولویت یک عمل نادرست می باشد، بوسیله برنامه بازگردانده می شود. خطای تقسیم: یک خطای عمومی که نشان می دهد عمل تقسیم به صفر، رخ داده است و یا اینکه یک عمل ریاضی متناسب با رجیستر مقصد نمی باشد. اگر شما با این نوع خطاها مواجه شدید، آن ها می توانند بوسیله حافظه هایی با پیکره بندی نامناسب ایجاد شوند اما ممکن است علت ایجاد آن ها خطاهای نرم افزاری( بویژه درایورها) منبع تغذیه هایی با کیفیت نامناسب، تخلیه الکتریکی، فرستنده های رادیویی نزدیک به سیستم، مشکلات زمانبندی و غیره باشد. اگر شما به مشکلاتی که بوسیله حافظه تولید می شوند مشکوک هستید، روش هایی برای تست حافظه بمنظور تعیین این مشکلات وجود دارد. اغلب این آزمون ها مستلزم اجرای یک یا چند برنامه تست حافظه می باشند. جای تعجب دارد که اغلب مردم هنگامی که یک نرم افزار تست حافظه را اجرا می کنند، دچار یک اشتباه اساسی می گردند. اغلب آن ها آزمون های حافظه را زمانی اجرا می کنند که حافظه کاشه سیستم فعال است. این کار بطور مؤثری عمل تست حافظه را غیرمعتبر می سازد زیرا اغلب سیستم دارای کاشه Write-back هستند. این بدان معناست که داده های نوشته شده به حافظه اصلی ابتدا روی کاشه نوشته می شود. از آنجائیکه یک برنامه تست حافظه ابتدا داده ها را می نویسد و سپس بلافاصله آن ها را می خواند، این داده ها از روی کاشه خوانده می شوند، نه حافظه اصلی. این امر باعث می شود که برنامه تست حافظه خیلی سریع اجرا شود، اما چیزی که تست می شود در واقع حافظه کاشه است. حرف آخر اینکه اگر شما حافظه را با کاشه فعال تست نمائید، شما در واقع روی SIMM/DIMها نمی نویسید بلکه اطلاعات را روی حافظه کاشه می نویسید. قبل از آنکه هر برنامه تست حافظه را اجرا نمائید، اطمینان حاصل کنید که حافظه کاشه شما غیرفعال می باشد. سیستم هنگامی که شما این کار را انجام می دهید خیلی کند اجرا می گردد و پروسه تست حافظه تا نقطه تکمیل، زمان بیشتری بطول می انجامد. اما در این حالت شما حافظه RAM واقعی را تست می کنید نه حافظه کاشه. مراحل ذیل به شما امکان می دهند تا بطور مؤثر حافظه RAM سیستم خود را تست نمائید. ابتدا اجازه دهید تا روند تست و عیب یابی حافظه را مورد بررسی قرار دهیم: ۱) سیستم را روشن کرده و پروسه POST را مشاهده کنید. اگر POST بدون خطا تکمیل گردد، قابلیت کارکرد پایه حافظه آزمایش شده است. اگر خطایی آشکار شود به پروسیجرهای ایزوله سازی خطا مراجعه کنید. ۲) سیستم را استارت مجدد نمائید و وارد برنامه بایوس شوید. در اغلب سیستم ها، این کار با فشار دادن کلید F2 در طی اجرای روتین POST( اما قبل از شروع پروسه بوت) میسر می گردد. به محض آنکه در برنامه بایوس اطمینان حاصل نمودید که مقدار حافظه محاسبه شده معادل با مقدار حافظه نصب شده می باشد، این مرحله با موفقیت به اتمام رسیده است اما در صورت عدم سازگاری در این مرحله به پروسه های ایزوله سازی خطا مراجعه کنید. ۳) گزینه های مربوط به حافظه کاشه در برنامه بایوس را یافته و همه آن ها را غیرفعال کنید. این تنظیمات را ذخیره نموده و سیستم را با دیسک سیستمی فرمت شده DOS حاوی برنامه تشخیص عیب مجدداً استارت نمائید. در صورتیکه سیستم شما دارای یک دیسک تشخیص عیب می باشد، می توانید از آن استفاده کنید. ۴) از دستورالعمل هایی که در برنامه تشخیص عیب شما ظاهر می شود پیروی نموده تا حافظه پایه و توسعه یافته سیستم شما، تست گردد. اغلب برنامه ها دارای یک مود خاص می باشند که امکان می دهد آن ها تست را در یک حلقه تکرار کنند بدان معنا که این آزمون ها بطور پیوسته اجرا می شود تا خطاهای متناوب ظاهر گردند. در صورتیکه این برنامه با یک خطای حافظه مواجه شود، پروسیجرهای ایزوله سازی خطا را اجرا کنید. ۵) اگر هیچ خطایی در برنامه POST یا برنامه های تشخیص عیب حافظه قوی تر آشکار نگردید، حافظه شما به لحاظ سخت افزاری سالم است. در این مرحله سیستم را مجدداً بوت نموده، وارد برنامه بایوس شوید و گزینه های حافظه کاشه را مجدداً فعال کنید. ۶) اگر هنوز اشکالات حافظه وجود دارند اما نتایج تست این مشکلات را نشان نمی دهند،ممکن است یک مشکل غیرقابل آشکارسازی بوسیله آزمون های ساده Pass/fail داشته باشید و یا اینکه این اشکالات، علت نرم افزاری داشته یا یکی از اشکالات سیستمی باشد. شما می بایست در این حالت حافظه را برای تحلیل دقیق تر در داخل دستگاه module tester تست نمائید. پروسیجرهای ایزوله سازی عیب حافظه برای استفاده از این مراحل، فرض می کنیم که شما یک مشکل واقعی در حافظه را که به وسیله برنامه پست یا نرم افزارهای تشخیص عیب حافظه گزارش شده است را شناسایی کرده اید. در این صورت مراحل ذیل را انجام داده تا تشخیص دهید که کدامیک از ماژول های SIMM یا DIMM در سیستم، علت مشکل می باشد. ۱) سیستم را استارت مجدد نموده و وارد روتین بایوس شوید. به منوی Advanced مراجعه نموده و پارامترهای زمانبندی حافظه را مشاهده کنید. تنظیم پیش فرض BIOS or Setup را انتخاب نموده تغییرات را ضبط و سیستم را مجدداً بوت نموده و با برنامه های تشخیص عیب قبلی، سیستم را مجدداً تست نمائید. اگر مشکل حل شده باشد تنظیمات غیرصحیح بایوس علت مشکل بودند. اگر هنوز مشکل باقی بماند احتمالاً حافظه شما معیوب می باشد و باید مراحل بعد را دنبال کنید. ۲) کیس سیستم را بمنظور دسترسی به ماژول های SIMM/DIMM/RIMM روی مادربرد باز نمائید. ۳) همه ماژول های حافظه بجز بانک اول را از داخل سوکت خارج نمائید و پروسیجرهای تشخیص عیب را مجدداً اجرا کنید. اگر مشکل در مورد همه ماژول ها بجز بانک اول باقی بماند مشکل مربوط به بانک اول می باشد که می بایست تعویض گردد. ۴) حافظه موجود در بانک اول را بیرون آورده و آن را با یک ماژول یدکی جایگزین کنید. البته می توانید جای ماژول های حافظه را با یکدیگر عوض کرده و مراحل تست را تکرار کنید. اگر هنوز مشکل باقی است احتمالاً خود مادربرد ایراد دارد. ۵) در این مرحله، بانک اول را آزمون با موفقیت بیرون آمده است. بنابراین، مشکل می بایست در ماژول های بعدی باشد که می بایست بطور موقت از داخل سوکت خارج شوند، بانک بعدی حافظه را نصب نموده و مراحل تست را تکرار کنید. اگر مشکل اکنون ظاهر گردد، حافظه موجود در این بانک دچار اشکال شده است. مراحل تست هر بانک حافظه را تکرار کنید تا اینکه ماژول حافظه خراب را پیدا کنید. ۶) مرحله قبلی را تکرار کنید تا اینکه همه بانک های حافظه نصب گردند و مورد آزمایش قرار گیرند در صورتیکه پس از حذف و نصب مجدد همه قسمت های حافظه، هنوز مشکل باقی مانده باشد، احتمالاً مشکل از نوع intermittent بوده و یا اینکه بواسطه تماس های ضعیف در محل اتصالات حافظه با سوکت ایجاد می شود. دراینصورت با بیرون آوردن ماژول حافظه و نصب مجدد آن، در بسیاری از موارد مشکل برطرف می گردد. منبع:نشریه بزرگراه رایانه، شماره ۱۳۲٫
