مجله فانوس توانمندسازی جوانان از طریق رسانه
مطالب مرتبط
نویسنده: عبدالله عصمتیار
محصل صنف چهارم حقوق و علوم سياسی
بعد از فرویختن آسمان خراش های تجارت جهانی در نیویارک، امریکا به اجازه شورای امنیت به خاطر ازبین بردن تروریست ها به افغانستان تجاوز نمود و حکومت طالبان را سرنگون کرد، و به عوض یک دولت خود ساخته را به قدرت رساند.
مردم افغانستان چون از ظلم و ستم طالبان به ستوه آمده بودند از امریکائی ها و جامعه جهانی استقبال کردند. و حکومت ساخته آنها را نیز حمایت نمودند. رهبران تروریست ها، اسامه و همکارانش به زادگاه اصلی شان یعنی پاکستان فرار نمودند، ولی امریکا با وجود داشتن ماشین عظیم استخباراتی، دیگر هیچ اطلاعی از رهبران القاعده ندارند. با وجود اسرار مکرر رهبران افغان، آنها نمی پذیرند که پایگاه اصلی تروریست ها در آنسوی مرز افغانستان است.
روز بروز تروریست ها فعالتر میشوند، با سلاح و تجهیزات مدرن تجهیز میگردند، از تکتیک ها و اطلاعات بهتر بهره مند میگردند، ولی در مقابل، امریکا به عوض اینکه فشار لازم بالای پاکستان وارد کند، نیرو های امنیتی خویش را ازدیاد میبخشد. بنا” به مردم افغانستان چنین مفکوره پیدا میشود که هدف امریکائی ها که “تعقیب و از بردن القاعده در سراسر جهان” بود، نه، بلکه هدف آن حضور دایمی در افغانستان است. و به نظر من، همین علت است که امروز رئیس جمهور کرزی میگوید: “امریکائی ها به افغانستان نیامدند که بیرون شوند” و حق بجانب نیز هست، بخاطریکه دیگر امریکائی ها تعقیب و ازبین بردن لانه های القاعده را در آنطرف مرز کنار گذاشتند و بعوض قریه جات و قصبات افغانستان را مورد هدف قرار دادند.
امضای پیمان استراتیژیک با امریکا دریچه روشنی دیگری برای مردم افغانستان بود. ولی متاسفانه، این پیمان نیز هیچ درد مردم را دوا نکرد. حملات سازمان یافته بیشتر شد، به تعداد انتحاری ها افزوده شد، تلفات ملکی، زنان و کودکان بیشتر گردید، کشتار شخصیت ها پر نفوذ ادامه پیدا کرد، و بدتر از همه اینکه پیشروی قوای پاکستانی در خطوط سرحدی و گلوله باری مناطق سرحدی افغانستان از سوی نظامیان آنکشور نیز آغاز گردید و حریم زمینی و هوائی افغانستان که در تحت حمایه امریکا و جامعه بین المللی قرار دارد مورد تجاوز قرار میگیرد. با وجود درخواست مردم، سیاسیون، و اعضای پارلمان افغانستان از امریکا جهت پایان دادن به این بمباردمان ها، حتی امریکا حاضر نمیگردد تا این بمباران را تائید نماید. این بود نتایج امضای پیمان استراتیژیک و وضعیت کشوری منحیث شریک خارج از ناتو امریکا.
اکنون، آیا پیمان امنیتی چی سودی برای مردم افغانستان خواهد داشت؟ آیا این پیمان برای ما صلح می آورد؟ آیا ما را از مداخلات همسایه ها نجات می دهد؟ در صورتیکه این پیمان پاسخ روشن برای حل سوالات فوق نداشته باشد، هرگز به درد ما نمی خورد. ما همین اکنون از حریم کشور خود بخاطر موجودیت قوای ائتلاف بین المللی دفاع کرده نمیتوانیم و در یک جنگ داخلی و برادر کشی در گیر هستیم، آنهم برای منافع کشور های دیگر. به گفته رئیس جمهور کرزی دولت کنونی از امریکا و برادران طالب از پاکستان تجهیز و تمویل خواهند شدند و باهم خواهند جنگیدند و در میان افغانان هستند که میمرند. اکنون تعداد نیرو های ائتلاف که به ده ها هزار میرسند صلح و ثبات آورده نتوانستند، در آنوقت به 20 هزار زیادتر یا کمتر هیچ وقت صلح آورده نمیتوانند. پس، وقتی ما غرق در آب بودیم دیگران را نیز با خود غرق خواهیم کرد.
درست است که با امضاء نمودن این موافقت نامه، امریکا پول هنگفتی به ما خواهد داد ولی این پول ها برادر کشی و جنگ داخلی را هرگز خاموش نخواهد کرد. در عوض، به جنگ داخلی تشدید خواهد بخشید، فساد و کشت مواد مخدر گسترده تر خواهد شد. فایده آن تنها به تعداد معدودی از افغانان و بیشتر بازهم به امریکائی ها خواهد بود، یعنی، بیشتر زمینه کار را در امریکا ایجاد خواهد کرد. بطور مثال، ملیارد ها دالر که تا اکنون به مصرف رسیده است، صلح نیاورده است، کشت مواد مخدر را ازدیاد بخشیده است، تعداد محدود افغانان را پول دار ساخته است، برعکس، مردم غریب را غریبتر ساخته است. ولی امریکا، به صد ها هزار شغل در کشور خود ازین بابت ایجاد کرده است، از اطلاعات و بازدارندگی بهتر در منطقه برخوردار است، واهداف استراتیژیک خویش را همیشه تحت نظارت داشته است. پس حالا، شما فکر کنید که این پیمان به نفع کیست، افغانستان یا امریکا؟
بلی! به یقین این موافقتنامه به سود ماست، اما وقتی بر صداقت استوار باشد. دارای دوست و دشمن مشترک باشیم. ممکن نیست گروهی یا کشوری به یک جانب دوست و با جانب دیگر دشمن باشد، یعنی “دو تربوز به یک دست گرفته نمیشود”. چنانچه ما متعهد میشویم که به کسی اجازه نخواهیم داد تا به امریکا ضرر برساند، امریکا نیز به کسی اجازه ندهد تا به ما ضرر برساند. این است مفهوم واقعی پیمان امنیتی یا دوستی و رفاقت. آیا امریکا به کوریای شمالی اجازه میدهد تا بالای کوریای جنوبی حمله کند؟ در قسمت افغانستان نیز امریکا باید چنین سیاست را اختیار کند.
